به نام خدا

سلام

در پست قبل گفتم که بیشتر صفات خوبی که می شناسیم عین وجود هستند. به اصلطلاح بهشون می گیم صفات ثبوتیه. البته نباید تصور کرد اونشناختی که ما از این صفات داریم، اون می شه عین وجود. نه

بلکه اون صفات در حد کمالشون که از درک ما خارج هستند. 

خب وجود البته در حد کمالش هم گفتم همون خدایی هست که ما می شناسیم.

الان می خوام یکی دیگه از صفات خدا رو بگم که با گفتنش متوجه می شید چرا، درکمون از صفات دیگه ناقص هست.

اون هم صفت تاثیر نگرفتن خداوند هست.

شاید بگید این که واضح بود و می دونستیم. خدایی که قادر مطلق هست اگه از چیزی تاثیر بگیره آسیب پذیر می شه و این با قادریت مطلق در تضاد هست.

بله خب قبول دارم، اما معنی تاثیرپذیری می تونه عمیق تر از تضادش با قدرت باشه.

اگه دقت کنید به معنای تاثیر پذیر بودن، می فهمید که دلسوزی هم یعنی تاثیر پذیری . ناراحت شدن هم همین طور

اما خداوند نباید تاثیر پذیر باشه . پس نباید چیزی اون رو بتونه ناراحت کنه و یا حسی به اسم دلسوزی که می شناسیم رو در خدا ایجاد کنه.

این ها صفاتی از جنس صفات ثبوتیه نیستند و خدا اگر قرار باشه این صفات رو داشته باشه، تاثیر پذیر می شه و قدرت مطلق نمی تونه باشه.

اما از طرفی مگر نه اینکه خدا عین رحمت و عین مهربانی هست.

کسی که رحمیم و مهربان هست وقتی ناراحتی رو ببینه ناراحت می شه و مهربانی و بخشندگی می کنه. 

پس این تاثیرر پذیر نبودن هم که با اون صفات در تضاده?!

این مشکل ظاهری خیلی ساده هست. مشکل اینه که برداشت ما از بخشندگی و مهربانی و... اون حالات و رفتاری هست که در انسان ها دیدیم.

انسان با دیدن یک صحنه ناراحت کننده، ناراحت می شه. تاثیر می پذیره . انسان با دیدن یک آدم فقیر دلش به رحم میاد و بخشنده می شه و باز هم تاثیر پذیرفته.

این بخشندگی و مهربانی انسان ها سایه ای از بخشندگی و مهربانی خداست و ناقصه. بخشندگی کامل و مهربانی کامل عین وجود هستند و بدون تاثیر پذیرفتن اتفاق می افتند.

میشه به جرات گفت تمام کشتارهای تاریخ باعث نشده که به اصطلاح خدا دلش برای کشته شده ها بسوزه و بعد ناراحت بشه. بلکه خدا به قول معروف خم هم به ابرو نمیاره. البته خم به ابرو آوردنی که ما  شناختیم و دلسوختنی که ما شناختین

هنوز جواب تضاد جدید داده نشده. پس این تضاد بخشش و مهربانی با تاثیر نپذیرفتن چطور حل میشه?

جواب در همون وجود مطلق نهفته هست. خداوند بخشش و رحمتش رو بدون تاثیر پذیرفتن اعطا می کنه. بدون اینکه منتظر نیازمندی باشه همیشه در حال رحمت و بخشش هست.

حالا نیازمندان باید کاسه ی گدایی شون رو آماده بگیرن تا بخشش خدا شامل حالشون بشه. پس فکر اینکه من الان نیاز دارم و زاری التماس می کنم پیش خدا و خدا دلش به حالم می سوزه بهم بخشش می کنه، درست نیست.

من باید این زاری التماس رو بکنم نه برای تاثیر گذاشتن روی خدا، بلکه برای اینکه روح خودم آماده پذیرش این رحمت و بخشش بی کران خدا که در همه حال در حال افاضه هست، بشه. 

-----

حالا یه نکته ای دیگه این وسط هست که چرا با اینکه من التماس می کنم و سعی می کنم ظرفم رو آماده کنم. باز هم رحمت و مهربانی خدا نصیبم نمیشه?

جواب اینه که ظرفی که آوردی کوچیکه چیزی هم که می خوای خیلی بزرگه.

شاید تا آخر عمر هم نتونی چنان ظرفی رو پیدا کنی که بتونی بخشش و مهربانی از خدا بگیری و به خواسته ات برسی. هر چی هم خوب بشی و هر چه هم عبادت کنی شاید خواسته تو اون قدر بزرگه که نمی تونی از رحمت خدا استفاده کنی و بهش برسی.

اما باز هم امید هست. ظرف تو کوچیکه و نه ظرف انسان های مهم تاریخ. نه ظرف معصومین.

خداوند بدون این که تاثیر پذیری در کار باشه و از روی اقتدارذ، به انسان هایی که ما معصومین علیه السلام می شناسیمشون، برخی اختیارات خودش رو واگذار کرده.

و اون ها می تونن از اون اختیارات استفاده کنند و واسطه ما و خدا بشن. از خیر و برکت بی نهایتی که خدا نصیبشون کرده اونقدر به ما بدن که بتونیم به خواسته مون برسیم.

پس راه حل واسطه قرار دادن معصومین هست. باید به درگاه اونا زار بزنیم و التماس کنیم تا شاید دل این عزیزان به حال ما بسوزه و ما رو حاجت روا کنند. 

چون اون ها اجازه شو دارن و منتظرن ما بخوایم که انشاله ما رو به خواستمون برسونن

اون تاثیر ناپذیری برای این عزیزان معنا نداره. چون اون ها هم از جنس خودمون انسان هستند و دلشون به حال دوستدارانشون می سوزه