به نام خدا

سلام

بدون مقدمه اون چیزی که فکر می‌کنم درسته رو می‌خوام بگم. یادمه آقای قرائتی در مورد دعا کردن دو مطلب خوب گفتند:1- اینکه اگه قبل و بعد دعاهامون صلوات قرار بدیم، این دعا احتمال اجابتش خیلی بیشتره 2- خدا رو تو دعاهاتون به اسم "رب" بخونید. و ذکر "یا رب یا رب" رو زیاد بگین.

اما آیا این‌ها کافیه و همین آداب دعا کردنه. آخه مطلب دیگه‌ای هم تو روایاتمون داریم که دعایی که در حق دیگران می‌کنیم سریعتر مستجاب می‌شه و احتمال اجابتش بیشتره.

اون دو مطلب قبلی به نظر آسون میان. یعنی صلوات بفرستیم و یا رب یا رب بگیم. اما این یکی رو شاید بعضی‌ها بهش عمل نکنن. یا سخت باشه عمل به اون. شاید بپرسید برای چی سخت؟ کافیه سر نماز یاد ملتمسان دعا کنیم.

اما یه کم فکر کنیم می‌فهیم.
حتماً تا حالا از خیلی‌ها التماس دعا شنیدین. از معلم، یه پیر مرد رهگذر، یه مجری تلویزیون و... . این مثال‌ها و به خصوص مثال مجری اینجا مهمه.

پیش خودتون قاضی بشین و قضاوت کنید. آیا این التماس دعای مجری برای همون لحظه نبود. آیا بعد فراموشش نکردین؟.
خب وقتی می‌خوایم برای کسی دعا کنیم یه عده رو این طوری ازشون غافل می‌شیم.
بعضی دیگه از آدما هستن که التماس دعا دارن یه ذره بیشتر یادمون می‌مونه. مثلاً شاید همون پیرمرد رهگذر. و انشالله وقت دعا برای خودمون!!! یادی هم از اون می‌کنیم

 بعضی‌ دیگه از آدما هستن یکمی باهاشون آشنا هستیم و یکمی نگرانشون و شاید هر از چند گاهی بین دعاهامون بین اون حاجت‌هامون اونا رو هم یاد کنیم. و تقریباً این گروه رو شاید همیشه ولی دیر به دیر تو یادمون داشته باشیم.

بعضی دیگه از آدما هستن که برامون عزیز می‌شن یه عزت متوسط. اینا رو شاید هر وقت دست به دعا بر می‌داریم دعاشون می‌کنیم. اما شاید این دعا کردن‌ها برامون عادی می‌شه و بعضی وقتا موقع دعا اون حس دعای از ته دل رو نداشته باشیم.

اما گروه آخر گروهی هستند که برامون خیلیییی عزیزن. وقتی که التماس دعا دارن. خیلی‌هامون همیشه به یادشونیم و حاضریم از دعای در حق خودمون بگذریم و در حق اونا دعا کنیم. از حاجت‌هامون بگذریم و و حاجت‌های اونا رو از خدا بخوایم. از این گروه می‌شه پدر و مادر و برخی عزیزان دیگه... مثال زد.

 آیا به نظر شما اگه دعاهامون در حق دیگران مثل این دعا آخریه باشه کافیه؟ چند روز پیش تو تلویزیون یه روحانی می‌گفت اگه در حق کسی دعا می‌کنید و از ته دل هم دعا می‌کنید، باید این دعا برای رضای خدا باشه و نه رضای اون فرد. من برام این سوال پیش اومد که این رضای خدا مگه همون رضای بنده‌ی خدا نیست و... . اگه برای کسی دعا کنیم و دعامون مستجاب بشه اون وقت این رضایت و خشنودی اون فرد، رضای خدا رو به همراه داره دیگه مگه نه؟.

اما اون روحانی مثال جالبی زد که فرق این که دعامون برای رضای خدا باشه یا برای رضای اون فرد در چیه؟

اون گفت اگه واقعاً رضای خدا مد نظرت نباشه. وقتی فردی که براش دعا می‌کنی از تو ناراحت بشه و با تو بد بشه. تو از اون دعاهایی که در حقش کردی پشیمون می‌شی و می‌گی کاش دعا نمی‌کردم. اما اگه رضای خدا واقعاً مد نظرت بوده باشه. اون وقت اگه اون فرد به تو بدی هم بکنه باز هم تو پشیمون نیستی.

حالا من اینو تعمیمش می‌دم. اصلاً شاید برای کسی که دعا می‌کنیم، دعا واقعاً برای اون نباشه. شاید یه توقعی از اون فرد داریم و به امید بر اومدن اون توقع حتی ممکنه از ته دل براش دعا کنیم.

یه لحظه به این فکر کنیم که اون فرد بفهمه چه توقعی ازش داریم . اون وقت اگه توقع ما رو برآورده نکنه، آیا بازم در حقش دعا می‌کنیم؟ ممکنه پشیمون نشیم از دعاهای گذشته. اما ممکنه ازش دلخور بشیم و دیگه دعاش نکنیم. این جا شاید همونجایی هست که رضای خدا نیست. باید سعی کنیم این‌جا رو درست کنیم. باید اون قدر با نفسمون کلنجار بریم که در هر صورت بازم اون فرد رو دعا کنیم. شاید تاثیر نداشتن بعضی دعاهامون حتی اگه از ته دل هست مشکلش تو همین‌جا باشه. باید ببینم کدوم دعا در حق خودمون هست که مزاحم استجابت دعای مهمتر(دعا در حق دیگران) هستش. اگه نمی‌تونیم از اون دعا بگذریم دست کم فاصله‌ زمانیش رو با دعای در حق دیگران زیاد کنیم تا وقتی خواسته‌ی کسی رو می‌خوایم خواسته خودمون نپره وسط میدون. :دی

مطمئنم شما دوستان می‌تونید. اما خودم رو می‌گم که کاش بتونم :(

ویرایش: باید چند تا پ. ن می‌ذاشتم که یادم رفته بود عیب نداره الان یکی می‌ذارم

پ.ن1: اومدم بگم اگه راست می‌گیم و به خاطر این که کسی برامون خیلی عزیزه براش دعا می‌کنیم، باید هر چی اون دوست داشته باشه رو دوست داشته باشیم و ناراحت نشیم و رو دعامون تاثیر نذاره