به نام خدا

سلام

بچه بودم، یادمه کمتر مجلس عزای امام حسینی بود که گریه کنم!؟ شاید اصلاً تو هیچ مجلسی گریه نمی‌کردم بچه بودم فکر می‌کردم نکنه به قول خانم دکتر(نگین 22)، آدم بدی هستم که گریه‌م نمی‌گیره؟!

    بزرگتر که شدم تو بعضی روضه‌ها و تو بعضی جاها و تو لحظه‌های خاص و محدودی، بوده که دل من هم نازک شده و برای این عزیزان بغض کردم و گریه‌م گرفته. اما نمی‌دونم اون موقع‌ها به خاطر چه فکری(ریا نشدن یا خجالت یا...) سعی می‌کردم جلوی گریه‌م رو بگیرم و نذارم بغضم بترکه!!!. مگر اینکه تاریک بوده باشه و چشم، چشم رو نبینه.

نمی‌خوام تهمت بزنم و بگم فقط همین علتشه. اما شاید یکی از علت‌هاش از دل بر نیومدن حرف‌های روضه‌خون باشه.

     دوست ندارم خودم رو گول بزنم و ادای گریه کردن در بیارم.  نمی‌خوام تهمت بزنم و بگم بقیه ادا در میارن که های و های گریه می‌کنن، اما برام خیلی جالبه که می‌بینم بعضی از بچه‌هایی که شاید تازه تونسته باشن این مصیبت‌ها رو درک کنن، گریه‌شون می‌گیره و بعضی‌هاشون حتی عین بزرگتر‌ها های های می‌زنن زیر گریه!!!.

      یه اعتراف دیگه: از مداحی نود درصد مداح‌ها یا به جرأت نود و نه درصدشون اصلاً و ابداً خوشم نمیاد. طوریکه انگار اصلاً از مداحی شنیدن خوشم نمیاد. از برخی از اون شعرهای سخیف گرفته تا اداهای سخیف و صدایی که به صورت گوش‌خراش بلند می‌کنن تا جوونا رو تحریک کنن. و از حق نگذریم خیلی‌ها هم تحریک می‌شن.

      می‌رم تو حسینیه و مجبور می‌شم یا گوشم رو بگیرم یا برم یه گوشه‌ای که صدا کمتر باشه(امان از اینکه گوشه‌ای نیست که یک بلندگو کار نذاشته باشن تا آدمی که بخواد خلوت کنه با خودش، خدای خودش و امامش، بتونه). فقط تا آخر سخنرانی حاج آقای مدعو می‌موندم و بر می‌گشتم. بذار هر کسی هر چی می‌خواد فکر کنه. اصلاً بهتر که بفهمن عقیده‌ام چیه؟

      اینا هیچی. امان از تلویزیون که آخر افراط و تفریط هست. کافیه ماه محرم شروع بشه و دهه اول. اون وقت تقریباً 80 یا 90 درصد به قول خودشون "کنداکتور" هر 19 شبکه به عزاداری تبدیل می‌شه. یا مراسم عزاداری همه شهرهای ایران در حال پخش زنده از این شبکه‌هاست. یا افرادی رو دعوت کردن و در مورد محرم صحبت می‌شه. یا... .

       من هم مثل خیلی‌ها عاشق ائمه هستم و در مظلومیتشون عزادار. اصلاً هم مخالف گریه و عزا گرفتن مراسم محرم نیستم که درستش رو هم خیلی دوست دارم. اما این تلویزیون در این مورد واقعاً افراطی عمل می‌کنه.

      اگه فقط شبکه‌های عمومی بود باز هم می‌شد این افراطشون رو هضم کرد. اما شبکه سلامت، شبکه‌ای که مخصوص اطلاعات پزشکی و سلامت و این چیزا هست، نیز مثل بقیه شبکه‌ها، در حال پخش مراسم عزاداری بود!!!. گفتم تلویزیون ما تفریط هم داره و اون وقتی هست که ساعت از نیمه شب گذشته بود و از شب شام غریبان وارد روز دیگه‌ای شده بودیم. مامان، در حال نگاه کردن فیلم زیر 8 بود که ابتدای اون در شب شام غریبان شروع شده بود و تیتراژ ابتدایی رو پخش نکردن. 10 دقیقه از نیمه شب گذشته بود که دیدن داره تیتراژ میانی سریال پخش می‌شه. حواسم رو جمع کردم و دنبال علت بودم، به ساعت نگاه کردم و دیدم بله ساعت از نیمه شب گذشته و دیگه شام غریبان تموم شد :دییییییییییییییی (خدا منو ببخشه ولی واقعاً خنده دار  هست. خنده با افسوس).

     آیا واقعاً امکان نداشت، برنامه‌های تخصصی تو این دهه اول پخش بشه و تنها از پخش فیلم‌های شاد جلوگیری می‌شد؟ آیا درسته که یک ثانیه بعد از روز عزا و وارد شدن به روزی به ظاهر معمولی، لباس عزا مبدل بشه به لباس شاد. غم و اندوه تبدیل بشه به شادی و سرور؟

پ.ن1: یه سوال: تو زیارت عاشورا بخشی هست که می‌گیم  به ابی انت و امّی (پدر و مادرم به فدایت). به نظرتون بچه‌ها می‌تونن این حق رو داشته باشن که حتی در زبان، پدر و مادرشون را فدا کنن؟ چه برسه به عمل!!! اگه بر عکس بود و گفته می‌شد پسر و دخترم(در صورت وجود) به فدایت، باز یه چیزی. اما هر کاری می‌کنم برام قابل هضم نیست. نظر شما چیه؟

پ.ن2: دقت کردین چه قدر تو این مدت دارن مختار نشون می‌دن. نمی‌گم فیلم خوبی نبود. نه. خیلی هم خوب بود. دست کم از نگاه من. اما حتی بهترین سریال دنیا رو هم اگه تو یه ماه هی تکرار بذارن،( به صورت‌های مختلف مثل: اسم گذاشتن به قسمتی از یه داستان سریال و تبدیلش به فیلم سینمایی.) به جرأت می‌تونم بگم که حتی علاقه‌مندان شدید اون سریال، دلزده می‌شن خو :دی

پ.ن3: امام خمینی رحمته الله علیه گفته بودند: محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است. دقیق دقیقش جمله رو نمی‌دونم. به نظر شما 60 تا 70 سال پیش اصلاً 100 سال پیش که دیگه مطمئناً تو ایران تلویزیون نیود، مگه محرم و صفر برگزار نمی‌شد؟ اسلام هم تو ایران با تمام فراز و نشیبش بود و زنده بود. (البته الان شرایط برای گسترش و زنده نگه‌داشتن اسلام خیلی بهتره. اگه فرصت‌سوزی نشه). اما حالا که تلویزیون اومده و این چند سال اخیر. افراط و تفریط تلویزیون شاید خیلی ها رو ناراحت می‌کنه و از اسلام و محرم دلزده. اون قدیم‌ها مردم ساعتی از روز رو به عزاداری برای امام حسین علیه‌السلام اختصاص می‌دادن و بعد در خونه به امور خونه  و کار می‌پرداختند. اما الان مراسم رو به شب منتقل کردن و تا پاسی از نیمه شب ادامه می‌دن. صبح از کار می‌زنن. از حق و الناس می‌زنن. از حق‌الله (نمازشون قضا می‌شه. نمازی که امام برای اون و برای امر به معروف و نهی از منکر قیام کردند)می زنن. تو بقیه ساعاتی که خونه هستند هم تمام ساعات، تلویزیون در تمام شبکه ها، فرصت عزاداری بهشون می‌ده. نمی‌دونم این عزاداری شاید 24 ساعته، خوبه یا نه؟ (فکر می‌کنم  شاید این پ.ن 3 و شاید بعضی از کل مطلبم اشتباه باشه. اگه این طور هست. شما من رو از اشتباه دربیارید و اصلاحش کنید. و ببخشید که یکم تند نوشتم)

پ.ن 4: ببخشید که این هم طولانی شد. انشالله دفعه بعد کوتاه‌ می‌نویسم.